Hellenic Red Hot Chili Peppers Fanclub

"Το πρώτο Ελληνικό fan club των Red Hot Chili Peppers είναι γεγονός. Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στο στάδιο της συγκρότησης και καλούμε όλους τους
φίλους των RHCP να γίνουν μέλη της διαδικτυακής μας κοινότητας και να μοιραστούμε όλοι μαζί τις απόψεις και τις εμπειρίες για το αγαπημένο μας
συγκρότημα. Στόχος του Red Hot Chili Peppers Hellenic Fanclub είναι να φέρει κοντά όλους τους Έλληνες οπαδούς και μη του συγκροτήματος στην αρχή
μέσω διαδικτύου και αργότερα με διάφορα events και συναυλίες. Όνειρο όλων μας είναι να δούμε μια μέρα ζωντανά τους RHCP στην Ελλάδα, ας
μαζευτούμε λοιπόν για να αποδείξουμε ότι αυτό το συγκρότημα πραγματικά αξίζει να επισκεφθεί τη χώρα μας! "

www.redhotchilipeppers.gr

Digital world

Αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα από ένα άρθρο του Δημήτρη Κανελλόπουλου στο Otherside o οποίος αναφέρεται στο Live του Nick Cave στην Αθήνα:

"Και κρίνοντας από τις έξι χιλιάδες κόσμο που μάζεψε, νομίζω πως αποδεικνύεται για μία ακόμα φορά κάτι που έχω πει και στο παρελθόν. Εκείνη την περίοδο, δέκα και δεκαπέντε χρόνια πριν, είχε χτιστεί ένα κοινό που πήγαινε σε συναυλίες, αγόραζε δίσκους και ασχολιότανε με έναν πιο ενεργό τρόπο με τη μουσική. Ένα κοινό που έχει μεγαλώσει τώρα αλλά θα πάει σε συναυλίες αν θα έρθουν ονόματα της γενιάς του. Σε αντίθεση με τους πιτσιρικάδες που είναι όλο φρου φρου και αρώματα, με internet, i-pod κτλ αλλά δεν πατούν σε συναυλίες των δικών τους ονομάτων, της γενιάς τους εννοώ. Αλλιώς μεγαλώσανε κι αλλιώς έμαθαν. Να κάθονται σπίτι τους και να ακούν μουσική μέσω υπολογιστή. Γι΄αυτό και δεν τους ενδιαφέρει και ο καλός ήχος. Τι να ακούσεις μέσα από ένα pc και πως να το ευχαριστηθείς..."

Δε θα μπορούσα παρα να συμφωνήσω απόλυτα. Μπορεί να είμαι εξαρτημένος με το Internet και την τεχνολογία αλλά στο τέλος νιώθω και δυστυχισμένος από αυτή. Τα έχουμε πλεον όλα σερβιρισμένα στο πιάτο και το πιάτο είναι τόσο παραγεμισμένο που δεν μας κάνει ούτε όρεξη να φάμε, ίσως γιατί έχουμε κουραστεί να ψάχνουμε απεγνωσμένα μια ωραία γεύση μέσα στα σκατα, ίσως γιατί έχουμε αντικαταστήσει πολλές από τις χειροπιαστές απολαύσεις της ζωής με 0 και 1 μέσα σε μια οθόνη. Σε μερικά χρόνια θα μου φαίνεται παράξενο που το παιδί μου θα κατεβάζει όλη τη μουσική δισκογραφία κατευθείαν στα ακουστικά του και αυτό θα εκπλήσσεται που το βινύλιο έχει μουσική και στην πίσω πλευρά.

Photo of the day:

Hey Jude

Nick Cave

See you in a couple of years μας είπε εχθές το βράδυ ο Νίκος ο Σπηλιάς και σίγουρα δεν θα αθετήσει την υπόσχεση του αν κρίνεις από τα 2 encore, τις παραγγελιές που εκπληρώθηκαν και την προσέλευση του κόσμου εχθές το βράδυ στη Μονή Λαζαριστών. Aν και δεν είμαι fun απλά ήμουν εκεί γιατί λάτρεψα τον τελευταίο του δίσκο με τους Bad Seeds, μπορώ να πω πως πήγα περισσότερο για τους bad seeds παρά για τον Nick Cave αλλά τελικά μάζεψα θετικές εμπειρίες και από τις 2 πλευρές. Η μπάντα δίνει το 100% πάνω στην σκηνή με τον Casey και τους δυο Drumer να κρατάνε γερά τα θεμέλια, ο Ellis να δίνει show με το βιολί και τα Mandocaster του και ο Cave φαίνεται να ζει τα κομμάτια του όταν τα ερμηνεύει. Μακάρι να παίζανε και 2-3 ακόμη από το Dig Lazarus Dig...

Photo of the Day:

Road Pics

Road Pics!!! Οι αγαπημένες μου! Από μικρός είχα αυτό το κάτι με τους δρόμους, πάντα ήθελα να ξέρω την κατάληξη του καθ' ένα και πάντα μ' έτρωγε η περιέργεια για το που μπορεί να καταλήγει το κάθε μυστήριο δρομάκι στη γειτονιά μου. Ακόμη και τώρα αναρωτιέμαι πολλές φορές ποια μπορεί να είναι η διαδρομή που προσφέρουν δρόμοι που συναντώ καθημερινά αλλά δεν έχει τύχει να διασχίσω. Ίσως να έχει να κάνει και με την αγάπη μου για τα ταξίδια με το αυτοκίνητο, ίσως.









Photo of the day:

Περί Μπουγάτσας

Επιτέλους στις Σέρρες αποφάσισαν να ξυπνήσουν λιγάκι και να διοργανώσουν το πρώτο φεστιβάλ μπουγάτσας:

"Μία θέση στο βιβλίο ρεκόρ Γκίνες διεκδικεί ο πιο γλυκός πειρασμός της πόλης των Σερρών, η σερραϊκή μπουγάτσα. Στο 1ο Φεστιβάλ Μπουγάτσας, που οργανώνεται από τις 31 Μαΐου έως και την 1η Ιουνίου, επαγγελματίες Σερραίοι του είδους με τη συνεργασία της Λέσχης Αρχιμαγείρων, θα φτιάξουν τη μεγαλύτερη μπουγάτσα του κόσμου, που θα φτάνει τα 20 μέτρα μήκος και 60 εκατοστά πλάτος, την οποία και θα ψήσουν σε ειδικά κατασκευασμένο φούρνο. Την αυλαία του Φεστιβάλ ανοίγουν οι Σερραίες νοικοκυρές που θα μαγειρέψουν παραδοσιακά φαγητά του νομού." www.bougatsaserres.gr

Όπως είναι γνωστό το μόνο που έχει να προσφέρει αυτή η πόλη είναι η μπουγάτσα της και τα σουβλάκια οπότε καιρός ήταν να γίνει κι ένα επίσημο event επί του θέματος. Φυσικά η μπουγάτσα δεν κατάγεται από τις Σέρρες αλλά από την Κωνσταντινούπολη απλά από τις Σέρρες άρχισε να διαδίδεται στις υπόλοιπες πόλεις, άλλωστε είναι δύσκολο να βρεις πόλη στην Ελλάδα χωρίς ένα μπουγατσατσίδικο "Το Σερραΐκό", "ο Σερραίος" ή κάτι τέτοιο. Στο νομό δε υπάρχουν 57 εργαστήρια και περίπου 90 καταστήματα, δυστυχώς όμως όπως και σε άλλους κλάδους έχουν επικρατήσει και εξαπλωθεί αυτά που κάνουν τη χειρότερη μπουγάτσα (ονόματα δε λέμε) αλλά στην περίπτωση ότι λάμπει δεν είναι χρυσός :)

Καλή επιτυχία λοιπόν στο φεστιβάλ και μακάρι να καθιερωθεί και να δούμε κι ένα αντίστοιχο φεστιβάλ για σουβλάκια!


Photo of the day:

Θεσσαλονίκη: Σεπτέμβριος 2003 - Ιούνιος 2008

Καθώς διανύω τις τελευταίες μου μέρες στην Θεσσαλονίκη αναρωτιέμαι πόσο καιρό πρέπει να ζήσεις σε ένα μέρος για να το νιώσεις σπίτι σου? Ήρθα στην Θεσσαλονίκη από τις Σέρρες τον Σεπτέμβρη του 2003, σχεδόν 5 χρόνια τώρα και μπορώ να πω πως τώρα που φεύγω νιώθω τη Θεσσαλονίκη περισσότερο σπίτι από το σπίτι μου. Μπορεί να έχω φάει άπειρες ώρες από την ζωή μου ψάχνοντας για πάρκινγκ στα στενά γύρο από το Ναυαρίνο, μπορεί να έχω φάει άλλες τόσες μποτιλιαρισμένος στον περιφερειακό και στην Τσιμισκή, μπορεί να έχω νιώσει ότι πλακώνομαι από το τσιμέντο, την έλλειψη πρασίνου και ανοιχτοσιάς, μπορεί να έχω μελαγχολήσει μέσα στο διαμερισματάκι μου στις αρχαίες οικοδομές του κέντρου, μπορεί να έχω κάνει ιδιαίτερα μαθήματα σκοποβολής για τον επόμενο παλιατζή που θα περάσει στις 9 η ώρα πρωί Κυριακής, αλλά δεν θα άλλαζα με τίποτα την ζωντάνια που μου δίνει αυτή η πόλη, την αίσθηση του ότι πάντα γίνεται κάτι οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, τα αμέτρητα σκηνικά που έχω πετύχει στη Ναβαρίνου, τα μανιτάρια στη σχάρα στα Κουμπαράκια, τα burger στα Applebees και γενικά τις αμέτρητες γαστρονομικές προτάσεις της πόλης, τα λίτρα μπύρας που έχουν καταναλωθεί σε διάφορα bar, την "Γιαγιά πόλης" στο Supermarket, την οικοδομή μου με τα 110 Διαμερίσματα της, την Θυρωρό και το μοίρασμα της Αλληλογραφίας κάτω από την πόρτα, την απίστευτη ηδονή του να βρίσκεις parking με τη πρώτη, το 1χ1 all in one μπάνιο μου, τις ανακαλύψεις με το αυτοκίνητο κάθε κριμένης περιοχής, το πρωινό καφέ από τα Starbucks και άλλες εκατομμύρια αναμνήσεις που θα έχω πάντα μαζί μου. Είναι δύσκολο να φεύγεις από μια μεγάλη πόλη που σου δίνει σχεδόν τα πάντα και να γυρνάς σε μια μικρή η οποία έχει πλέον πολύ λίγα να σου προσφέρει, είναι όπως όταν γυρνάς στην Ελλάδα μετά από μεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό.

Photo of the day:

Tο εικονιζόμενο fiatάκι δεν το κούνησε ρούπι όσο έμενα εδώ, ο ιδιοκτήτης του πάντως το έβαζε που και που μπροστά για να ξεμπουκώσει: